Zejdije

Pored šija imamija, postoji još jedan ogranak u šiizmu, a to su šije zejdije.

Od svih ši'ijskih frakcija zejdije se po svome učenju smatraju najbližim učenju sunija. Ovo se može zaključiti, prvenstveno zato što su se u svom učenju distancirali od pretjerivanja kojeg se drže ši'ije, sljedbenici dvanaestorice imama i neki drugi ogranci. Naziv su dobili po svome osnivaču Zejd b. 'Ali Zejnul 'Abidinu koji je formulirao ši'ijsku teoriju o politici i vlasti. Smatrao je da je vladavina svakog od trojice prvih halifa:Ebu Bekra, 'Omera i 'Osmana valjana i legalna i nikada niko od zejdija nije optužio bilo koga od ashaba za nevjerstvo. Po njihovom učenju je dozvoljeno da vlast vodi neko ko je čestit, čak i u slučaju da postoji neko drugi čestitiji od njega. Istaknuti zejdijski učenjaci su: Zejd ibn Ali Zejnulabidin, El-Kasim ibn Ibrahim el-Mursi, Muhamed ibn Ibrahim Tabatabai, Mukatil ibn Sulejman i dr.

Zejd ibn Ali se smatra za velikog učenjaka, pogotovo na prostoru fikha. Međutim, pravno tumačenje fikha zejdija se razvilo za vrijeme El- Hasana ibn Zejda ibn Muhameda, koji je osnovao vlastitu državu na području Taberistana. U pogledu vjerovanje zejdije su pod očitim utjecajem mu'tezilija. Zbog toga odbacuju tesavvuf, koji je u ovoj državi bio zvanično zabranjen. U pogledu fikha zejdije su bliže ehli sunnetu nego šijama. Zbog toga se u nekoj literaturi navode kao peti mezheb. Primjeri nekih specifičnih fikhskih propisa: u dženaza namazu se dodaje pet tekbira, odbacuju mesh po mestvama, odbacuju klanjanje za imamom grješnikom, zabranjuju mut'a brak i dr. (Karčić, 2005.)

Rani razvoj zejdijskog učenja se desio u Medini i Kufi. U devetom stoljećuu, Zejdije su prešle iz Kufe u Taberistan, te područje danasnjeg Irana i Jemena. U sadašnjosti Zejdije su i dalje prisutne na prostoru Jemena, ali u jako malom broju. (Martin, 2016.)