Vadžib 

Filološki vadžib su obavezujuće radnje koje su propisane ljudima. Hanefijska pravna škola vadžib je iznijansirala u dvije nijanse, i to u farz i u vadžib. Po hanefijskoj pravnoj školi, farz je takva vrsta obaveze za koju postoje neoborivi islamski argumenti njene obaveznosti, kao u slučaju decidnog kuranskog naređenja ili nepobitnog predanja od Poslanika, a.s., koje se naziva mutevatir predaja. Što se tiče onog što su hanefije formulisali kao vadžibsku obavezu, to je ona vrsta zahtjeva Allaha, dž.š., gdje postoji naredba da se nešto konkretno uradi, ali, po njihovom mišljenju, taj zahtjev nije formulisan na način da je on vidljiv, odmah na prvi pogled, nego se to podrazumijeva iz samog sadržaja tog zahtjeva. U šeriatskopravnoj terminologiji vadžibom se označava djelo čije činjenje Zakonodavac zahtijeva u imperativnoj formi, tako da onaj ko ga izostavlja zaslužuje osudu, a uz osudu slijedi i kazna, a onaj ko ga izvršava zaslužuje pohvalu, a uz pohvalu ide i nagrada.

Vadžib su dužnosti koje je obavezno činiti, nisu na nivou farzu, jer nisu naređene kategoričkim dokazom (jasnim kur'anskim ajetom ili mutevatir hadisom), nego hipotetičkim. Obavezno ih je činiti, njihovo negiranje ne izvodi iz vjere, dok ostavljanje bez opravdanog razloga je grijeh.

Primjer: klanje kurbana, klanjanje vitr-namaza.

Kurban je propisan riječima Uzvišenog: ...zato se Gospodaru svome moli i kurban kolji." (El-Kevser, 2.) Navedeni ajet jeste dio kur'anskog teksta, ali koji značenjem i ukazivanjem nije sasvim jasan i konkretan u preciziranju obaveznosti. Hadisima se pojašnjava ko je obavezn prinositi žrtvu kurbana.

Vitr namaz je propisan hadisima, praksom Poslanika, alejhiselam, hadisi koji se navode oko vitr namaza nisu na stepenu mutevatira. Poslanik je vitr namaz naređivao riječima, ustrajavao u obavljanju, pa je stoga i propis vadžib, a ne farz.