Abu Naşr Muhammad b. Muhammad al-Fārābī (870-950/259-339H.), latinizirano Alpharabus, Drugi učitelj (al-muallim at-ţani, Magister secundus), osnivač političke filozofije u islamu, rođen na iransko-turskoj granici, u Farabu, živi sufijskim životom i djeluje u Bagdadu a jedno vrijeme i u Damasku.
Njegovo rano obrazovanje zasnivalo se na religiji, lingvistici i filozofiji: studirao je pravo, poslaničku predaju i egzegezu Kur’ana. Poznavao je, osim turskog i perzijskog i brojne druge strane jezike. Obrazovanje kasnije produbljuje studijem logike, metafizike, matematike, medicine, astrologije, muzike i višeg pjesništva.
Spada u velike muslimanske filozofe. Ibn Hallikan, historičar, ističe da je on “najveći filozof koji se uopće pojavio u historiji”. Smatra se filozofom sistematičarem u punom značenju te riječi. Iako je u historiji filozofije nazvan Drugim učiteljem - Aristotel je Prvi učitelj, Magister primus - u povijesti islamske misli on je igrao ulogu koju je imao Platon (kojeg je nazivao imam filozofa) i neoplatonizam u kršćanskoj misli. Ostavio je jak uticaj na Ibn Sinu i Ibn Rušda u islamskoj filozofiji a na Dantea, T. Moora i Kampanelu u kršćanskoj (Albert N.).Ibn Sīnā priznaje da nije razumijevao Aristotelovu Metafiziku iako ju je više puta čitao sve dok mu u ruke nije došao njen Fārābījev komentar. Istaknuti su Fārābījevi komentari Aristotela, Platona, Galena i drugih grčkih filozofa i mudraca i oni sačinjavaju posebnu grupu Fārābījevih djela, dok se njegova Idealna država (al-Madina al-fadila), iako bliža aleksandrijskoj školi mišljenja (al-madrasa al-iskandariyya) dovodi u neposrednu vezu sa Platonovom idealnom Državom. Njegova Klasifikacija nauka (nauka o jeziku, logika, matematika, fizika, metafizika, politika, pravna nauka, teologija) prvi je pokušaj te vrste u povijesti islamskog mišljenja ali i srednjevjekovne misli, uopće. Al-Qifti navodi njegovu bibliografiju od preko 70 djela. Taj opus jeste manji u odnosu na Kindijev i Razijev ali se zato Fārābī ne ponavlja u svojim djelima i svako njegovo djelo je na svoj način cjelovito i zaokruženo. Tu prije svega spadaju:
Fārābījeva filozofija stoji na pozicijama jedne škole filozofije kao filozofije koja u sebi objedinjava sve filozofije a religiozna i filozofska istina su jedna istina (tawfīk); u tom duhu nastaje i njegova teorija uma i poslanstva, interpretacija Kur’ana i političko-socijalna misao a teorija emanacije (nazariyya al-fayd) uspostavlja vezu izmedju Boga, ili Jednog i svijeta mnoštvenosti, matrija (al-maadda) proizilazi iz desete ili aktivne inteligencije (al-aql al-āāšir aw al-’aql al-fa”āl) koja se u akaidu naziva svetim duhom ( ruh al-quddus) i predstavlja maleka Džibrila. Stoga filozof kao i Božiji poslanik donosi istu istinu.
Savremeni filozofi i orijentalisti a posebno A. Nadir, M. Steinschneider, E.Gilson i I. Matkur, kroz nove studije i kritička izdanja Fārābījevih djela oživljavaju filozofsku misao i tradiciju Fārābīja u savremenosti. Tu je posebno značajna Madkurova doktorska disertacija pod naslovom La place d” Al-Fārābī dans l”ecole philosophique musulmane, odbranjena u Parisu 1934.
Adress: Kovaci 36, 71000 Sarajevo Bosnia-Herzegovina
email: info@islam.ba