Historiju islamske misli obilježila je jedna neprekinuta tradicija unutrašnje revitalizacije i reforme, ugrađena u principe islaha i tedždida. Njen krajnji cilj bio je uskladiti postojeću stvarnost i društvene promjene s transcendentnim i univerzalnim standardom Kurʼana i sunneta, a kroz proces obnove i reforme.
Najranije zabilježenu definiciju tedždida daje Ibn Šihab ez-Zuhri (u. 124. god po H. / 724. god. n. e.), koji je napisao da tedždid u hadisu „znači oživljavanje (ihjaʼ) onog što je nestalo ili je izgubljeno zbog zanemarivanja Kurʼana i sunneta i njihovih zahtjeva“. Sa šireg stajališta, es-Sujuti (u. 911/1505) piše da „tedždid u religiji znači obnovu njene upute, objašnjavanje njene istine, kao i iskorjenjivanje pogubnih novotarija (bidʻa), ekstremizma (el-guluv) ili slabosti u vjeri“. On dalje kaže da tedždid znači i očuvanje ljudske dobrobiti, društvene tradicije i normi civilizacije i šerijata. U djelima krajem 20. stoljeća, el-Qaradawi tedždid tumači kao „spoj korisnog starog s prikladnim novim – el-kadim en-nafiʻ ve el-džedid es-salih“, i kao „biti otvoren prema vanjskom svijetu, ali se ne utopiti u njega“. On tedždid stavlja uz idžtihad i dodaje da „idžtihad obuhvata intelektualne i obrazovne dimenzije tedždida, ali da je tedždid širi, u tom smislu što tedždid obuhvata i psihološke i praktične dimenzije [obnove]“.
Zato su idžtihad i tedždid u intelektualnoj ravni skoro isti, međutim, tedždid je emotivna komponenta koja se manifestira u aktivizmu i pokretima zajednice.
Onaj koji provodi obnovu - mudžeddid mora imati određene kvalifikacije, među kojima su: 1) jasno razumijevanje promjenjivog i nepromjenjivog u islamu: nepromjenjivo u islamu odnosi se na osnove vjerovanja, bogoštovlja i morala, kao i na njegove odlučujuće propise iz svetih tekstova; islamski principi iz sfere građanskih transakcija (muʻamelat), s druge strane, otvoreni su za tumačenja i prilagodbe; 2) poznavanje pravila nužnosti i šerijatskih olakšica (darura, ruhsa) u izuzetnim okolnostima; 3) znanje o mjestu koje imaju razum i racionalizacija (teʻlil) u tumačenju svetih tekstova; 4) dužno poštovanje prema maslehi i legitimnim interesima ljudi i 5) dužno poštovanje prema općeprihvaćenim društvenim običajima.
Turabi kaže da religijski tedždid ima dva aspekta, jedan koji motri šerijat iznutra, a suštinski predstavlja njegovo oživljavanje (ihjaʼ), dok drugi svoj opseg povećava uvodeći nove elemente koji mogu ući u raznolike resurse religije (tasvir ed-din). Tako se značenje tedždida proširuje na „potpuno oživljavanje u svim aspektima“, uključujući i područje političkih reformi, uvođenjem mehanizama upravljanja zasnovanih na šuri.
Dva poznata djela iz 20. stoljeća o tedždidu koja zaslužuju pažnju jesu el-Mudžeddidun fi el-islam Egipćanina Abd el-Mutaala i Obnova vjerske misli u islamu Muhammada Iqbala, a oba zahvataju različite aspekte tedždida.
Tedždid i islah nisu ograničeni na neki posebni segment vremena i mogu se pokrenuti kada god se uoči zanemarivanje ili odstupanje od normi islama. Ne tvrdimo da iko ima monopol na ove ideje, ali je, ipak, važno napomenuti da tedždid, islah i idžtihad u specijalističkim područjima i pitanjima poduzimaju stručnjaci, bilo da je riječ o pojedincima ili grupama, odnosno institucijama, u skladu s kurʼanskim riječima, upućenim vjernicima: (...) pitajte ljude Knjige, ako ne znate (en-Nahl, 16:43). Ovo je posebno relevantno za naše vrijeme, kada je sveprisutna specijalizacija disciplina. Tedždid i idžtihad u stvarima od interesa za šerijat trebalo bi da integriraju nusus i ahkam (tekst i pravilo) s njihovom pravom svrhom i višim ciljevima (mekasid) – kao i njihova savremena značenja, kako je ranije spomenuto. Islamska civilizacija zasniva se na umjerenosti, u skladu s kurʼanskim shvatanjem vesatijje (upor. el-Bekare, 2:143).
Adress: Kovaci 36, 71000 Sarajevo Bosnia-Herzegovina
email: info@islam.ba